Nu ik al deze verhaaltjes teruglees,ze stonden eerst in mijn dagboek. Besef ik pas hoe erg ik zoiets als de Alzheimertelefoon gemist heb, toen ik maar wat rondtobde met mijn moeder met beginnende Alzheimer. Het was een stukje gemakkelijker geweest, als ik iemand had kunnen bellen en had kunnen zeggen: "ik liep vandaag met mijn moeder bij de supermarkt, toen ik vroeg of zij even de blikjes kattevoer wilde pakken(dat deed ze nl. elke week), kon ze die niet meer vinden. Ze had in de verwarring maar een paar panty's meegenomen. Ik vroeg nog wat er aan de hand was." Oh niets zei ze, ik had toch panty's nodig". Maar ik merkte dat ze erg in in de war was." Dan had ik gevraagd, "is dit nu gewoon vergeetachtigheid of Alzheimer?". En dan had iemand vast geantwoord: "mevrouw, kijk eens op onze website, daar vind u een heleboel folders. En, "u zou eens naar het Alzheimercafe kunnen gaan".
Helaas,ik ben hier allemaal achter gekomen toen mijn moeder in het verpleeghuis zat. Toen heb ik me maar direct als vrijwilliger aangemeld.En daar heb ik tot op heden helemaal geen moment spijt van gehad. De telefoontjes zijn zo ontroerend, en zo inspirerend. En soms zo leuk, en ook heel verdrietig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten