"gezellige familiebijeenkomst"

Soms doe je vrijwilligerswerk bij oudere dames die af en toe willen dat je wat meer komt, of wat langer blijft. Dan verzinnen ze van alles. Ik ga 1x per twee weken op bezoek bij zo’n mevrouw. Ze had de laatste keer een nieuw dingetje. “Heb jij zin om met me mee te gaan naar een etentje hier in het huis?”Er kan niemand anders mee. En jij doet zoveel voor me, dus ik dacht dat je het wel leuk zou vinden.” Zeg daar maar eens nee op. Dus spreek ik met haar af dat ik om half vijf bij haar zal zijn. De dag voordat ik naar haar toe zou gaan, belt ze me op: “zeg als jij toch langs komt, zou jij dan mijn nieuwe korter gemaakte broek op willen halen, die doe ik dan aan.” Natuurlijk doe ik dat. Als ik bij haar aan kom, wil ze zich meteen omkleden. Wel blauwe bloes, geen blauwe bloes. Wel een vest of geen vest. Haar besluiteloosheid is echt wel komisch. Ik zet door, blauwe bloes en vest. Eindelijk zijn we klaar om naar de grote zaal te gaan. We wandelen op ons gemak. We doen er ook extra lang over omdat we allemaal mensen tegen komen die we kennen. Praatje hier, praatje daar. Als we in de grote zaal zijn, zoeken we een plaatsje voor twee personen bij het raam. “Gezellig he”? zegt ze. En dan worden er tot mijn grote schrik grote borden met ingewikkelde teksten naar binnen gedragen. Een dame stelt zich voor als maatschappelijk werkster en begint een zeer ingewikkelde toespraak te houden. Ik zie veel oudere mensen langzaam afhaken. De kinderen die meegekomen zijn liggen verveeld over de tafels.  Ik haak ook af. Het gaat mij helemaal niets aan want ik ben geen contactpersoon of familie. Na het eten, wat erg lekker is, gaan de toespraken verder. Ik vind het bijzonder jammer, dat op het foldertje wat iedere bewoner heeft gekregen, stond, “gezellige  familiebijeenkomst”. Daar had ik en ik denk meer mensen met mij toch een wat andere gedachte bij.

"La Primavera"

Ik zat dit afgelopen weekend naar de Primavera te kijken. Dat is een wielerkoers van Milaan naar San Remo. Ergens op de Bloemenriviera  valt de tv erin. Vanaf dat punt begin ik ook te kijken want ik ben een enorme wielerfan. Ik kijk naar alle voorjaarklassiekers enz. Dus de Primavera. Ik zit er helemaal in en opeens rijden ze door Laqueglia. Daar gingen we vroeger op vakantie. We zaten dan in Motel Euro. Prachtig uitzicht maar verder stelde het niet veel voor. Maar een lol dat we hebben gehad daar. En toen ik het op  de tv zag kwamen zelfs de geuren van die vakantie’s naar boven. De wandeling naar beneden naar de “Bagni”. Daar hadden we dan een bed gehuurd voor de hele vakantie. Je zag iedere dag dezelfde Italiaanse families. Die zaten de hele dag daar. Met bakjes met eten erin. Mijn vader haalde tussen de middag de kaart tevoorschijn en dan werd er een “ritje”uitgestippeld. Meestal eindigde dat in een slaperig dorp waar nog siesta was en de winkels nog dicht waren. Maar ook dat mocht de pret niet drukken. Een ijsje erbij. Heel soms een terrasje langs een weg, met stoeltjes op de stoeprand. En meestal was het bloedheet. Stiekem hoopte je dan dat je niet zo laat weer terug was, dan konden we nog even naar het strand. Heerlijk was dat, laat in de middag, dan kwamen die families weer. De geuren van etensluchten die uit de diverse restaurantjes op de boulevard kwamen. En dan zanderig en warm loom terug naar het appartement. Vanaf het balkon loeren naar de zee, waar het langzaam donker werd. En dan kwamen de lichtjes van de vissersbootjes. We aten de spaghetti die mijn moeder in elkaar flansde. Heerlijk.  Ik weet bijna zeker dat het niet lang zal duren of ik ga toch ook weer naar Italie.

"alzheimertelefoon?"

Soms heel soms vraag je je af of de Alzheimertelefoon nog wel een middel van deze tijd is. Met alle sociale media die er zijn is er toch genoeg te lezen over het onderwerp Alzheimer. Ik weet nog dat toen mijn moeder alzheimer kreeg  ik  helemaal niet wist dat er zoiets als Alzheimer Nederland bestond.  Daar ben ik pas veel, maar dan ook veel later achtergekomen omdat ik eens ging googelen op internet. Ik vind het nog steeds raar dat er bijvoorbeeld in een verpleeghuis niet op gewezen word dat er een Alzheimer Nederland bestaat, of een Alzheimer cafe. Misschien is dat intussen wel zo. Maar een jaar of 5 geleden dus nog niet.  En als dat nu nog niet zo is, dan vind ik dat werkelijk een gemis. Ik vind dat er bijvoorbeeld bij bibliotheken of bij huisartsen een foldertje zou moeten liggen. Met alle beschikbare telefoonnummers. Maar wie ben ik. Dus als ik me afvraag of de Alzheimertelefoon nog wel van deze tijd is, dan zeg ik ja. Ja, het is nog steeds goed dat er een telefoon is, waar je je vragen kunt stellen. Of gewoon je verdriet kwijt kunt. Een luisterend oor is altijd goed. En ik denk een vreemd luisterend oor misschien soms nog beter.  En waar mensen je wijzen op alle telefoonnummers die er bestaan of de waar een alzheimercafe is waar je naar toe kunt gaan. En soms wijzen op het bestaan van buddy’s die je als mantelzorger even uit de brand kunnen helpen door wat leuks met de patient te gaan doen. Samen fietsen, naar de dierentuin, of gewoon een spelletje. Daarom dit blogje.

"Jong dementerend"

Als ik lees “het thema is: dementie op jonge leeftijd”lopen de rillingen over mijn rug. Mijn “alzheimermaatje” is 60. Dat vind ik jong. Haar man is 58. Ze hebben kinderen en kleinkinderen allemaal nog jong. Zij zit nu in het verpleeghuis. Op een huiskamer met “jong dementerende”. Goed, gelukkig zijn ze zo’n beetje van dezelfde leeftijd, maar verder is er niets gezelligs of leuks aan. Iedere zondagavond gaat ze weer terug. Afscheid nemen van haar man. Maar langzamerhand weet ze niet meer dat ze het volgende weekend weer naar huis gaat. Met haar tas met spulletjes. Ik word er verdrietig van. Ze hadden gehoopt samen “leuk”oud te worden. Hopen we dat niet allemaal. Zij heeft wel eens tegen mij gezegd: “ik haal de 70 niet”.  En waarschijnlijk is dat ook zo. Ik zou niet in de schoenen van haar man willen staan. Al dat verdriet. Hij kan zijn ei niet meer bij haar kwijt. De dingetjes al zijn ze nog zo klein die je samen bespreekt. En ook de grote dingen: zoals de geboorte van hun kleinzoon. Het dringt niet meer tot haar door. Ze heeft ook wel eens tegen mij gezegd: “mijn gedachten lopen als zand door mijn vingers”. Toen was ze nog redelijk aanspreekbaar. Dan stak ze haar kleine slanke handen uit en spreide ze haar vingers. De tranen sprongen dan in haar en mijn ogen. We hebben in die tijd wat afgehuild samen. Maar gelukkig ook gelachen, en dat doen we nog steeds. De humor is nog niet weg. Ik hoop oprecht dat dat nog lang bij haar blijft. Als dat ook verdwenen is, dan is ze echt weg…..

Een telefoontje

“Wat denkt u”vraagt een jonge vrouw , is het verstandig om onze moeder met alzheimer nog eenmaal naar het graf van mijn vader te laten gaan?”. “Mijn broer en mijn schoonzus vinden namelijk van wel. Eigenlijk willen alle vier de broers van mijn man dit, behalve mijn man. Wij denken dat onze moeder of eigenlijk mijn schoonmoeder, er verschrikkelijk verdrietig en in de war van raakt. Maar de rest wil niet luisteren, ze luisteren nooit naar ons. We praten gewoon tegen een muur. Maar wij zijn degene die het meest bij onze moeder zijn. Wij zien hoe ze in de war is. Ja ze zegt wel vaak dat ze nog 1x naar het graf zou willen. Maar ze zegt zoveel, en als je dan over wat anders begint is ze het al vergeten.””Daarom bel ik u even, om te vragen wat u denkt, zelf denken wij dat we het niet moeten doen. Anderhalf uur heen, anderhalf uur terug. En dan even bij dat graf. Op de terugweg weet ze vast niet meer wat ze gedaan heeft. Maar ze word verdrietig, misselijk en in de war. Ik wil haar dit gewoon niet aandoen. Dus ik vind dat ik het gevecht met de rest van de familie maar aan moet gaan. Misschien dat ze deze keer wel willen luisteren. “ Ik luister, ik hoor dit hele verhaal aan, ik weet gewoon dat deze vrouw allang heeft besloten wat goed voor haar schoonmoeder is. Niet naar dat graf gaan. Ze heeft mijn raad helemaal niet nodig. En toch als ik zeg dat ze misschien beter thuis kunnen blijven, zegt ze: bedankt, dat wilde ik even horen.

Nogmaals "Mijn alzheimermaatje"

Ze waren er weer, gisteren. Mijn “alzheimermaatje”en haar man. En wat is ze leuk, en nog steeds vol humor. Je kan aan haar zien dat niet alles meer bij haar binnen komt. Maar toch, als ze voor mijn deur staan is het net of er “normale”visite komt. Het is dat je beter weet en dat ze diezelfde avond weer naar het verpleeghuis gaat. Tot groot verdriet van iedereen. Natuurlijk is het het moeilijkst voor haar man. Allebei nog zo jong, hij 58, zij net 60. Iedere maand als ze bij ons zijn blijven eten, word ik weer met mijn beide benen op de grond gezet, gegooid is een beter woord. Dan denk ik, jeetje wat zeur ik toch over kleine ongemakken. Het gaat hard achteruit met haar. Een gesprek is niet te voeren. Daarom kan ik begrijpen dat haar man op zondag lekker vroeg bij ons langs komt. Even over wat anders praten. Samen met mijn man naar het voetbal kijken. Zij en ik kijken zijdelings mee. En voeren een “gesprek”tussen vrouwen. “Leuk truitje heb je aan. Ja, dat heb ik al heel lang. Dat geeft toch niet. Je ziet het er niet aan af. Mijn kast hangt vol met truitjes die ik vergeten was”. En zo gaan we nog even door. Ze helpt met de afwas. Heel gewoon allemaal, en toch zo bijzonder.