“Wat denkt u”vraagt een jonge vrouw , is het verstandig om onze moeder met alzheimer nog eenmaal naar het graf van mijn vader te laten gaan?”. “Mijn broer en mijn schoonzus vinden namelijk van wel. Eigenlijk willen alle vier de broers van mijn man dit, behalve mijn man. Wij denken dat onze moeder of eigenlijk mijn schoonmoeder, er verschrikkelijk verdrietig en in de war van raakt. Maar de rest wil niet luisteren, ze luisteren nooit naar ons. We praten gewoon tegen een muur. Maar wij zijn degene die het meest bij onze moeder zijn. Wij zien hoe ze in de war is. Ja ze zegt wel vaak dat ze nog 1x naar het graf zou willen. Maar ze zegt zoveel, en als je dan over wat anders begint is ze het al vergeten.””Daarom bel ik u even, om te vragen wat u denkt, zelf denken wij dat we het niet moeten doen. Anderhalf uur heen, anderhalf uur terug. En dan even bij dat graf. Op de terugweg weet ze vast niet meer wat ze gedaan heeft. Maar ze word verdrietig, misselijk en in de war. Ik wil haar dit gewoon niet aandoen. Dus ik vind dat ik het gevecht met de rest van de familie maar aan moet gaan. Misschien dat ze deze keer wel willen luisteren. “ Ik luister, ik hoor dit hele verhaal aan, ik weet gewoon dat deze vrouw allang heeft besloten wat goed voor haar schoonmoeder is. Niet naar dat graf gaan. Ze heeft mijn raad helemaal niet nodig. En toch als ik zeg dat ze misschien beter thuis kunnen blijven, zegt ze: bedankt, dat wilde ik even horen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten