Soms doe je vrijwilligerswerk bij oudere dames die af en toe willen dat je wat meer komt, of wat langer blijft. Dan verzinnen ze van alles. Ik ga 1x per twee weken op bezoek bij zo’n mevrouw. Ze had de laatste keer een nieuw dingetje. “Heb jij zin om met me mee te gaan naar een etentje hier in het huis?”Er kan niemand anders mee. En jij doet zoveel voor me, dus ik dacht dat je het wel leuk zou vinden.” Zeg daar maar eens nee op. Dus spreek ik met haar af dat ik om half vijf bij haar zal zijn. De dag voordat ik naar haar toe zou gaan, belt ze me op: “zeg als jij toch langs komt, zou jij dan mijn nieuwe korter gemaakte broek op willen halen, die doe ik dan aan.” Natuurlijk doe ik dat. Als ik bij haar aan kom, wil ze zich meteen omkleden. Wel blauwe bloes, geen blauwe bloes. Wel een vest of geen vest. Haar besluiteloosheid is echt wel komisch. Ik zet door, blauwe bloes en vest. Eindelijk zijn we klaar om naar de grote zaal te gaan. We wandelen op ons gemak. We doen er ook extra lang over omdat we allemaal mensen tegen komen die we kennen. Praatje hier, praatje daar. Als we in de grote zaal zijn, zoeken we een plaatsje voor twee personen bij het raam. “Gezellig he”? zegt ze. En dan worden er tot mijn grote schrik grote borden met ingewikkelde teksten naar binnen gedragen. Een dame stelt zich voor als maatschappelijk werkster en begint een zeer ingewikkelde toespraak te houden. Ik zie veel oudere mensen langzaam afhaken. De kinderen die meegekomen zijn liggen verveeld over de tafels. Ik haak ook af. Het gaat mij helemaal niets aan want ik ben geen contactpersoon of familie. Na het eten, wat erg lekker is, gaan de toespraken verder. Ik vind het bijzonder jammer, dat op het foldertje wat iedere bewoner heeft gekregen, stond, “gezellige familiebijeenkomst”. Daar had ik en ik denk meer mensen met mij toch een wat andere gedachte bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten