Soms heel soms vraag je je af of de Alzheimertelefoon nog wel een middel van deze tijd is. Met alle sociale media die er zijn is er toch genoeg te lezen over het onderwerp Alzheimer. Ik weet nog dat toen mijn moeder alzheimer kreeg ik helemaal niet wist dat er zoiets als Alzheimer Nederland bestond. Daar ben ik pas veel, maar dan ook veel later achtergekomen omdat ik eens ging googelen op internet. Ik vind het nog steeds raar dat er bijvoorbeeld in een verpleeghuis niet op gewezen word dat er een Alzheimer Nederland bestaat, of een Alzheimer cafe. Misschien is dat intussen wel zo. Maar een jaar of 5 geleden dus nog niet. En als dat nu nog niet zo is, dan vind ik dat werkelijk een gemis. Ik vind dat er bijvoorbeeld bij bibliotheken of bij huisartsen een foldertje zou moeten liggen. Met alle beschikbare telefoonnummers. Maar wie ben ik. Dus als ik me afvraag of de Alzheimertelefoon nog wel van deze tijd is, dan zeg ik ja. Ja, het is nog steeds goed dat er een telefoon is, waar je je vragen kunt stellen. Of gewoon je verdriet kwijt kunt. Een luisterend oor is altijd goed. En ik denk een vreemd luisterend oor misschien soms nog beter. En waar mensen je wijzen op alle telefoonnummers die er bestaan of de waar een alzheimercafe is waar je naar toe kunt gaan. En soms wijzen op het bestaan van buddy’s die je als mantelzorger even uit de brand kunnen helpen door wat leuks met de patient te gaan doen. Samen fietsen, naar de dierentuin, of gewoon een spelletje. Daarom dit blogje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten