Als ik lees “het thema is: dementie op jonge leeftijd”lopen de rillingen over mijn rug. Mijn “alzheimermaatje” is 60. Dat vind ik jong. Haar man is 58. Ze hebben kinderen en kleinkinderen allemaal nog jong. Zij zit nu in het verpleeghuis. Op een huiskamer met “jong dementerende”. Goed, gelukkig zijn ze zo’n beetje van dezelfde leeftijd, maar verder is er niets gezelligs of leuks aan. Iedere zondagavond gaat ze weer terug. Afscheid nemen van haar man. Maar langzamerhand weet ze niet meer dat ze het volgende weekend weer naar huis gaat. Met haar tas met spulletjes. Ik word er verdrietig van. Ze hadden gehoopt samen “leuk”oud te worden. Hopen we dat niet allemaal. Zij heeft wel eens tegen mij gezegd: “ik haal de 70 niet”. En waarschijnlijk is dat ook zo. Ik zou niet in de schoenen van haar man willen staan. Al dat verdriet. Hij kan zijn ei niet meer bij haar kwijt. De dingetjes al zijn ze nog zo klein die je samen bespreekt. En ook de grote dingen: zoals de geboorte van hun kleinzoon. Het dringt niet meer tot haar door. Ze heeft ook wel eens tegen mij gezegd: “mijn gedachten lopen als zand door mijn vingers”. Toen was ze nog redelijk aanspreekbaar. Dan stak ze haar kleine slanke handen uit en spreide ze haar vingers. De tranen sprongen dan in haar en mijn ogen. We hebben in die tijd wat afgehuild samen. Maar gelukkig ook gelachen, en dat doen we nog steeds. De humor is nog niet weg. Ik hoop oprecht dat dat nog lang bij haar blijft. Als dat ook verdwenen is, dan is ze echt weg…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten