Vandaag kreeg ik oude dia’s toegestuurd. Veel van mijn
moeder. En van mij toen ik nog heel klein was. Mijn opa’s en oma’s leefden allemaal
nog. Zo bijzonder om te zien. Vooral mijn moeder. Mijn laatste herinnering aan
haar is een vrouwtje dat in een verpleeghuis in een veel te grote rolstoel zit
en helemaal van niets meer weet. Met alles geholpen moet worden en helemaal
niets meer kan. Totaal leeg van binnen. En nu zie ik die dia’s. Een vrouw die
heel jong is, heel knap. Lachend om iets wat wij doen. Ik was er helemaal van ondersteboven.
Wat is ze leuk, schiet er door mijn hoofd. En mijn opa, die heb ik maar een
paar jaar meegemaakt. Kan me niet veel van hem herinneren. Maar ook daarbij
denk ik, goh hij zat me voor te lezen. Ik word er weemoedig van. Het waren de
50er jaren. Nog niet zo lang na de oorlog. Ik kan me er werkelijk niets meer
van herinneren. Maar ik was dan ook een jaar of 3. Mijn moeder moet toen een jaar
of 33 geweest zijn. Veel jonger dan ik nu. Ik blijf naar die foto’s staren en
er schiet van alles door mijn hoofd. Wat zag ze er gelukkig uit. Ze was vast
heel blij met ons, denk ik. En onze opa’s en oma’s ook zo te zien. We staan bij
een kerstboom, we vieren sinterklaas. Het is allemaal te zien op die foto.’s.
En ik denk dat ik wel een hele leuke jeugd gehad moet hebben. Jammer dat ik er
nu niet meer met mijn moeder over kan praten.
