De afgelopen maand heb ik geen
Alzheimertelefoon gedaan. Ik had het te druk met andere vrijwilligersdingen.
Een cursus Netwerkcoaching. Wat heel leerzaam en erg leuk was. Ben er zeer
tevreden en met een voller rugzakje vandaan gekomen. Binnenkort ga ik met
iemand kennismaken die ik ga begeleiden naar een groter socialer netwerk. Ik
ben heel benieuwd hoe het gaat lopen. Ik ben een beetje van mening dat hoeveel
je er ook over geleerd hebt, je toch ook heel ver komt met je gevoel. Verder
zijn we bij mijn alzheimervriendin en haar man wezen eten. Het was gezellig, en
tegelijkertijd ook weer verdrietig. Ik zag dat ze nu wel heel erg achteruit gegaan
was. Koffiezetten ging nog, maar daarna het rondbrengen bij de juiste personen
was een opgave. Je zag de verwarring. We hebben er maar een grapje van gemaakt.
Ze gaat ook verhuizen naar een andere afdeling, in het verpleeghuis. Met
zwaardere gevallen. Waar ze nu woont ging het niet meer. Er kwam onrust. Toch
was ze er erg van slag van. Nu ze eenmaal op de andere afdeling woont, gaat ze
weer vrolijk fluitend haar gangetje. De overgang was alleen heel moeilijk. Haar
man vond het wel verschrikkelijk om te zien, dat ze nu bij veel oudere mensen
zit, sommige zitten te hangen en te slapen en hij vond het wel heel
confronterend. Begrijpelijk, je wordt op deze manier wel heel erg met je neus
op de feiten gedrukt, het is haar toekomst.
De aankomende decembermaand zal ik weer een paar middagen de
alzheimertelefoon bemannen. Dat is vaak ook verdrietig, maar het is ook
dankbaar om te doen, net zoals het rijden met een hele oude tante in een
rolstoel naar de bibliotheek. Ze is nog helemaal goed bij de tijd, behalve haar
benen, die willen niet meer wat zij wil. En dan heb ik ook nog een ochtend mijn
receptiewerk. Dat is weer helemaal wat anders, maar dat maakt het juist zo
leuk. Al de mensen waar ik mee te maken heb, zoveel verschillende verhalen,
sommige verdrietig, andere leuk. Het zijn meestal weken van uiterste.
