Verwarring

Soms moet je wel heel veel fantasie hebben als je bij een oudere ietwat dementerende dame op bezoek gaat. Zo kwam ik op een middag bij een mevrouw die een heel vreemd verhaal had: schat mijn vriend waar ik mee samen woon is net weggegaan en hij is nog steeds niet terug.” “Bedoel je je man Kees, die is al twaalf jaar dood”zeg ik. “Nee, die andere, waar ik al die tijd mee heb samen gewoond”. Ooh die: zeg ik, terwijl ik helemaal niet weet waar ze het over heeft. Ja zegt ze, die blijft af en toe slapen en dan gaat hij weer weg, dat moet hij natuurlijk zelf weten, want ik heb niets met hem”. Ja, zeg ik, het is misschien maar goed dat hij weg is. “Ik hoop wel dat hij terugkomt hoor” zegt de dame. Ik ga zitten en bedenk dat er misschien echt iemand bij haar is geweest. Je kunt tegenwoordig zomaar doorlopen in verzorgingshuizen. Ik kom er niet achter. Dus begin ik over andere dingen. “Leuke bloemetjes heb je staan”. “Ja, ik weet niet van wie ik die gekregen heb, ik heb ze denk ik zelf gekocht bij de winkel, daar loop ik regelmatig even binnen”. Ik weet dat dat niet waar is, maar ik praat rustig met haar mee. Dan zegt ze ineens: “er lopen hier groene mannetjes rond”. Verdwaasd kijk ik in het rond, “groen mannetjes?”vraag ik. “Ja, ze komen mijn kamer binnen en zingen dan een liedje en gaan dan weer weg. Soms zitten ze op de gang”.  In een helder moment roep ik: “oooh, dat zijn natuurlijk padvinders, die komen zeker af en toe hier op bezoek”, daar hoef je niet bang voor te zijn hoor!!!” “Nee, zegt ze, “dat weet ik ook wel hoor, dat het van die kinderen zijn, je moet niet denken dat ik gek ben!” “Natuurlijk ben je dat niet, roep ik. Ik ga glimlachend naar huis. Ik hoop dat het echt padvinders waren, ik weet niet eens of die nog wel in groene pakjes lopen.

Nogmaals "mijn alzheimermaatje

We doen het iedere maand. Bij elkaar eten. Gisteren zijn we naar mijn “alzheimermaatje”geweest. Haar man kookt. Zij kan het niet meer. Iedere keer als we ze zien ben ik benieuwd hoe het met haar is. Ze is weer achteruit gegaan. Verteld nu heel de tijd hetzelfde verhaal. Wij kunnen dat nog wel opbrengen. Maar haar man wordt er af en toe een beetje moe van. Dat kan ik zo goed begrijpen. Als je het hele weekend dezelfde zinnetjes hoort, of de plaat blijft steken dan raakt je geduld wel eens op. Toch heb ik grote bewondering voor hem. Hij haalt haar ieder weekend op . Laat haar het hele weekend lekker chillen zoals ze zelf zeggen. En brengt haar dan iedere zondag met veel verdriet weer naar het verpleeghuis. Hij kan niet ontspannen, kan niet verder met zijn leven, zijn vrouw zit altijd in zijn hoofd. Als hij even een ogenblik niet aan haar denkt, dan schiet het er zo weer in. Ik kan me niet voorstellen hoe dat moet zijn. Ik probeer het te begrijpen, maar ik denk dat het anders is als het je partner is. Ik vond het met mijn moeder al een drama. Met lood in mijn schoenen ging ik de eerste weken bij haar op bezoek, langzamerhand verminderde dat gevoel gelukkig wel. Maar wennen deed het nooit. Dat moet bij hem ook zo zijn. Het went nooit. Het blijft verschrikkelijk om iedere week je vrouw naar het verpleeghuis te brengen en met tranen in je ogen naar huis te rijden, alleen. Tot het volgende weekend.