We doen het iedere maand. Bij elkaar eten. Gisteren zijn we naar mijn “alzheimermaatje”geweest. Haar man kookt. Zij kan het niet meer. Iedere keer als we ze zien ben ik benieuwd hoe het met haar is. Ze is weer achteruit gegaan. Verteld nu heel de tijd hetzelfde verhaal. Wij kunnen dat nog wel opbrengen. Maar haar man wordt er af en toe een beetje moe van. Dat kan ik zo goed begrijpen. Als je het hele weekend dezelfde zinnetjes hoort, of de plaat blijft steken dan raakt je geduld wel eens op. Toch heb ik grote bewondering voor hem. Hij haalt haar ieder weekend op . Laat haar het hele weekend lekker chillen zoals ze zelf zeggen. En brengt haar dan iedere zondag met veel verdriet weer naar het verpleeghuis. Hij kan niet ontspannen, kan niet verder met zijn leven, zijn vrouw zit altijd in zijn hoofd. Als hij even een ogenblik niet aan haar denkt, dan schiet het er zo weer in. Ik kan me niet voorstellen hoe dat moet zijn. Ik probeer het te begrijpen, maar ik denk dat het anders is als het je partner is. Ik vond het met mijn moeder al een drama. Met lood in mijn schoenen ging ik de eerste weken bij haar op bezoek, langzamerhand verminderde dat gevoel gelukkig wel. Maar wennen deed het nooit. Dat moet bij hem ook zo zijn. Het went nooit. Het blijft verschrikkelijk om iedere week je vrouw naar het verpleeghuis te brengen en met tranen in je ogen naar huis te rijden, alleen. Tot het volgende weekend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten