Ze waren er weer, gisteren. Mijn “alzheimermaatje”en haar man. En wat is ze leuk, en nog steeds vol humor. Je kan aan haar zien dat niet alles meer bij haar binnen komt. Maar toch, als ze voor mijn deur staan is het net of er “normale”visite komt. Het is dat je beter weet en dat ze diezelfde avond weer naar het verpleeghuis gaat. Tot groot verdriet van iedereen. Natuurlijk is het het moeilijkst voor haar man. Allebei nog zo jong, hij 58, zij net 60. Iedere maand als ze bij ons zijn blijven eten, word ik weer met mijn beide benen op de grond gezet, gegooid is een beter woord. Dan denk ik, jeetje wat zeur ik toch over kleine ongemakken. Het gaat hard achteruit met haar. Een gesprek is niet te voeren. Daarom kan ik begrijpen dat haar man op zondag lekker vroeg bij ons langs komt. Even over wat anders praten. Samen met mijn man naar het voetbal kijken. Zij en ik kijken zijdelings mee. En voeren een “gesprek”tussen vrouwen. “Leuk truitje heb je aan. Ja, dat heb ik al heel lang. Dat geeft toch niet. Je ziet het er niet aan af. Mijn kast hangt vol met truitjes die ik vergeten was”. En zo gaan we nog even door. Ze helpt met de afwas. Heel gewoon allemaal, en toch zo bijzonder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten