Iemand zegt tegen me: “ik moet twee keer afscheid nemen van mijn man”, de 1e keer als hij naar het verpleeghuis gaat, dan neem ik afscheid van de mens, en dan nog een keer van het omhulsel, ik weet niet wat erger is”. Ik wel, denk ik, ik heb het allebei al meegemaakt met mijn moeder. Ik vond het zo erg toen zij naar het verpleeghuis ging. Ze wist toen nog een beetje wat er gebeurde. Iedere keer als we naar huis gingen na een bezoek aan haar, was ze zo verschrikkelijk verdrietig. Wilde ze zo graag met ons mee. Dan zat ik in de auto en dan dacht ik: “ik ga terug, ik neem haar weer mee naar huis”. Ik heb toen afscheid moeten nemen van de mens, mijn moeder. Toen zij in 2010 overleed, was ik opgelucht. Natuurlijk was ik ook verdrietig. Ik had haar graag nog jaren bij me gehad, maar dan de moeder zoals ze was, waar je mee kon lachen, ruzie maken, en lekker kletsen. Samen op vakantie gaan. Niet de moeder in een rolstoel, die helemaal niets meer kon. Niet meer wist waar messen en vorken voor diende. Die gelukkig nog wel kon glimlachen, maar Joost mag weten waarom.
Maar dit alles heb ik niet tegen deze mevrouw gezegd. Als het zover is, gaat deze mevrouw er weer op haar eigen manier mee om.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten