“Vandaag zijn we naar het verpleeghuis van mijn moeder gegaan. Veel verschil met haar andere verpleeghuis heb ik niet gezien. En achter gesloten deuren blijft toch achter gesloten deuren. Ik vond dat mijn moeder er erg slecht uitzag en erg in de war en verdrietig was. Ze zei ook dat ze zich zo eenzaam voelde. Er is besloten door de verpleeghuisarts dat mijn moeder medicatie moet krijgen om haar agressieve buien te verminderen. Ze gooit met stoelen en asbakken en ze is gewoon niet te handhaven. Hij zou mijn broer hierover inlichten en ik ben benieuwd of hij de familie nog wat laat weten. Vastbinden is geen optie dus dan dit maar. Ze had blauwe plekken want ze was vanmorgen voordat wij kwamen ook weer bezig geweest. En dat gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot. Het restaurant vond ik niet veel soeps. We hebben er wel even een boterhammetje gegeten maar ik vond het niks. In het andere huis vond ik de brasserie ook veel gezelliger. Maar dat is mijn indruk. Het is een bere end rijden en ik geloof dat we in mei nog een keertje gaan en dan pas na de vakantie weer. We zullen wel zien. Ik vond mijn moeder d’r kamertje wel gezellig ingericht met al d’r eigen spulletjes. Maar of zij het ook zo leuk vindt dat geloof ik niet zo. Het is en blijft een verdrietige zaak”.
“En dat allemaal omdat mijn broer het nodig vond,om onze moeder te verhuizen naar een verpleeghuis bij hem in de buurt. Net of ze in haar oude verpleeghuis nooit visite kreeg”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten