Ergens in september

Ik word gebeld, een vrouw zegt “ik heb even een vraagje”. Na een uur praten denk ik wat was de vraag nu.

Dat is het leuke van deze telefoondienst. Mensen beginnen altijd met : “ik heb even een vraagje”. En dan komen de verhalen. Over moeder, vader of een partner met alzheimer of dementie. Een van de opmerkingen: “mijn vader gaat elke nacht met mijn moeder wandelen. Ze is het gevoel voor dag en nacht kwijt en mijn vader durft haar niet alleen te laten gaan. Wat kunnen we hier aan doen?”. Dan begint het in mijn hoofd te ratelen, wat kunnen ze hier aan doen? Weinig denk ik, maar dat wil ik niet gelijk uiten. Dus vraag ik “en als uw vader nu eens overdag met haar gaat wandelen”? Domme vraag van mij want ik denk meteen, dan hadden deze mensen geen probleem, en dan hadden ze mij niet hoeven te bellen.  Dus er is geen oplossing voor dit probleem. Ik vind het al een heel lief idee, dat deze vader met zijn vrouw iedere nacht een wandelingetje gaat maken. Het lijkt mij helemaal niet leuk om er midden in de nacht uit moeten en dan in een donkere nacht een ommetje te gaan maken.  Dus dat is pas liefde. Maar misschien loopt deze vader ook wel te mopperen op zijn vrouw. Dat zullen we nooit weten.

Een andere vraag: “wij zijn expres verhuisd, onze vader is dement en woonde alleen. Nu wonen wij in het huis naast hem. Maar hij loopt altijd weg en dan kan hij zijn huis niet meer terug vinden. Wat kunnen wij hier aan doen?”  Ik denk: wat goed dat die mensen zijn verhuisd, en wat een opgave. Maar ik zeg  “de deur op slot doen, is dat geen optie???” domme vraag van mij. Dat hadden deze mensen natuurlijk al lang geprobeerd, en ja hoor het antwoord: “Dat hebben we gedaan, maar dan slaat onze vader de boel kort en klein want hij wil naar buiten”.  Dus proberen we samen een oplossing te bedenken: een belletje aan de deur, dat is een goeie. Uiteindelijk gaan de kinderen een babyfoon aanschaffen. Dan horen ze hun vader de deur uitgaan. Ik zeg: “en als dat nu midden in de nacht is”. Oh is het antwoord, dat is niet erg, dan gaan we gewoon achter hem aan.  Wat goed, denk ik. Deze kinderen offeren zelfs hun nachtrust op, om hun vader te zoeken, ook dat is liefde. Maar ze zullen vast ook lopen te mopperen en ook dat zullen wij nooit weten.