Naast de Alzheimertelefoon doe ik ook nog ander vrijwilligerswerk, ik ga 1x of soms 2x per week op bezoek bij oudere dames. Dit is zo verschrikkelijk leuk. Bij een mevrouw kom ik al twee jaar. In het begin gingen we samen naar de markt. Daar kende ze elke marktkoopman persoonlijk. Bij iedereen kocht ze ook wat. Gelukkig is het maar een klein marktje anders waren we de hele dag inde weer geweest. Na ongeveer een paar maanden kon ze niet meer zo goed lopen en ze werd duizelig. Dus bleven we thuis, we dronken koffie en kletsten over alles en nog wat. Ze maakte zo in een week aardig wat mee. Ik moest altijd vreselijk om haar verhalen lachen, ook al waren ze helemaal niet zo leuk. Zo vertelde ze me op een keer:”meid, ik zit hier naar de tv te kijken, The Bold, en er word ineens gebeld. Het waren de bovenburen. Die rende als een gek de keuken in en kwamen met een zwartgeblakerd pannetje naar buiten. Dat hebben we rokend en wel naar buiten gekieperd.” Wat was er dan aan de hand?”vroeg ik. “Ik had mijn suddervlees lekker in een pannetje gezet, en ben tv gaan kijken, het werd wel een beetje mistig in de kamer, maar ik dacht dat de film op tv in de mist speelde. Het hele huis had wel af kunnen branden”. Dat zei ze vrij lakoniek. Het meeste moest ik lachen om de manier waarop ze het vertelde. Het was natuurlijk supergevaarlijk. Maar toch…
Jammer genoeg zit deze mevrouw nu in de verzorging, en is haar gevoel voor humor ietwat afgenomen. Toch ga ik nog af en toe bij haar op visite. Dit vind ze zo vreselijk leuk. Ze roept altijd: “kind, dat ik jouw smoeltje nu weer zie”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten