Onderstaand verhaal schreef ik ongeveer een jaar geleden in mijn dagboek over mijn maatje met Alzheimer. Inmiddels zit ze al weer sinds een paar maanden in het verpleeghuis. 1x in de maand gaan we bij elkaar eten. De ene zondag bij hen, de andere bij ons. Het blijft verdrietig om te zien hoe ze veranderd. Maar we lachen en huilen heel wat af.....
"Ik kom nu ongeveer 6 weken bij mijn “maatje”. Via de oproepcentrale ben ik met hen in contact gekomen. Ze heeft Alzheimer en ze is pas 58. Ze gaat 3 dagen per week naar het dagverblijf. Op woensdag gaat ze bij haar dochter eten en de vrijdag was nog leeg. Het was beter dat er iemand s’ochtends bij haar op visite komt. Dat ben ik dus. Toen ik kennis ging maken vond ik het allemaal wel meevallen. Ik had een hartstikke leuk gesprek met haar en haar man. Ze leek mij nog vrij bij de tijd. Nu 6 weken later is dat wel anders. Ik kan nog wel een gesprek met haar voeren maar ze verteld wel steeds hetzelfde. Vandaag was ze helemaal verdrietig. Ze moest verschrikkelijk huilen. Ik huilde dus vrolijk mee. Het is ook zo verdrietig en hopeloos. Ze weet nog heel goed wat er met haar aan de hand is. Ze zegt steeds dat haar gedachten als zand door haar handen loopt. Echt om machteloos van te worden. Uiteindelijk is haar voorland dat ze in het verpleeghuis terechtkomt. Dat weet ze ook, en ze zegt regelmatig tegen mij dat ze de 70 niet zal halen. Ik had daar eerst helemaal niet bij stil gestaan, maar ze heeft natuurlijk gelijk. Af en toe zie ik het lichtje al in haar ogen doven. Ik ken dat van mijn moeder. Dan is volgens mij de herkenning eventjes weg. Maar wie ben ik, ik weet het eigenlijk ook niet. Ik probeer het te volgen maar het is zo moeilijk. Heel misschien ga ik een ochtend extra naar haar toe. Ik weet dat ik dat wel aankan. Hoe moeilijk en heftig ik het ook vind. Ze gaat in januari in een verpleeghuis logeren. Ik hoop dat ik ze een heel klein beetje tot steun kan zijn. Voorlopig ga ik gewoon elke vrijdagochtend naar haar toe. Ik klets met haar en ga met haar wandelen. Ik omarm haar als ze moet huilen, en we lachen samen om haar stommiteiten. Het hele alzheimer fascineert me ook. Ik zou wel in die koppies willen kruipen om te zien wat er gebeurt en om het beter te kunnen begrijpen. Ik vraag het ook aan mijn "maatje", maar ze kan het me gewoon niet uitleggen"
Ik spreek vanwege de alzheimertelefoon regelmatig mensen, partners, kinderen, buren van mensen met alzheimer en alle verhalen zijn anders, maar ook allemaal herkenbaar. Zeker voor iemand zoals ik die het van heel nabij heeft meegemaakt. Het is een hele verdrietige en nare ziekte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten