Er belt een man met een sombere stem: “mevrouw, weet u of er zoiets bestaat als een dagboek waar ik samen met mijn vrouw de kleine dingetjes in op kan schrijven?” Ik weet dat er zoiets bestaat dus ik leg deze meneer uit wat ik weet. “Nee zoiets is het niet, meer een agenda…..” Oh, zeg ik, “dat weet ik niet, maar misschien kunt u een leuke agenda kopen en die aan uw vrouw geven”. “Nee, dat word ook niks, mijn vrouw vind daar niets aan en dat word dan ook weer afgewezen.” Oh, zeg ik weer en blijf even stil. “Ja ik geloof dat mijn leven voorbij is”, gaat deze meneer verder. Ik schrik op, dit is wel even wat anders dan een agenda of dagboek. “Nee, dat moet u nu niet zeggen, is het zo moeilijk dan?”vraag ik. “Ja, mijn vrouw zit twee dagen per week in het dagverblijf, daar vind ze niets aan, de dag voor dat ze gaat en de hele nacht loopt ze altijd te spoken. Ik slaap dan ook niet. Ik ben als de dood dat er wat gebeurt dus hou ik haar de hele nacht in de gaten. Als ze zoals vandaag naar het dagverblijf is, dan ga ik lekker zwemmen of joggen in de duinen. Dat ontspant me. Maar dan komt ze weer thuis en staat heel mijn leven op zijn kop. Alles staat in het teken van haar. Ik vind er gewoon geen bal meer aan. Aan het leven, bedoel ik.” Ja, ik begrijp het, maar zoals u zegt, u kunt toch nog lekker twee dagen in de week u ontspannen” Wat zijn nou twee dagen denk ik direct, maar dat zeg ik niet, blijven er 5 over waarop deze meneer niets meer zelf kan doen. Die helemaal draaien om zijn vrouw. Goh, wat moeilijk. Hij rond zelf het gesprek af, : “in ieder geval bedankt mevrouw, ik ga op zoek naar een agenda. En dan moet ze het daar maar mee doen”. Ik blijf in verwarring achter, ik heb niets zinnigs tegen deze man kunnen zeggen. Maar soms lukt dat ook niet. En ik had ook niet echt het idee dat deze man dat wilde. Hij zocht een agenda…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten