“Wat wij nu meegemaakt hebben met onze vader, dat was toch wel heel erg”. Zegt en jonge stem aan de telefoon. “Zo, wat dan”vraag ik toch wel een tikkeltje nieuwsgierig. “Nou hij is nog jong , pas 50 en heeft alzheimer, hij kan niet meer praten, dus wijst hij alles wat hij wil aan.” “lastig lijkt me, dan moeten jullie wel goed opletten wat hij nu eigenlijk bedoelt”. Zeg ik, zoiets zou bij mij vast helemaal in de soep lopen.” Ja, hij wijst iets aan en wij raden zo’ n beetje wat hij bedoelt, of we roepen van alles en als we het dan goed hebben, knikt hij een beetje”. “maar daar gaat het nu niet om, daar redden we ons wel mee, het geval is, dat mijn vader altijd op de trein wees. Wij hadden daar uit begrepen dat hij nog wel een keer met de trein op vakantie zou willen. Dus hadden we van de zomer een week naar Duitsland besproken, met de trein natuurlijk”. “Leuk, zeg ik. “Ja, dat dachten wij ook,maar dat pakte even anders uit, die reis met de trein ging nog wel, maar in het hotel werd alles een drama. Hij kon de wc niet vinden, was in de war wat kasten betreft enz en hij moest heel de tijd huilen, zomaar om niets.” En als klap op de vuurpijl, viel hij in de douche, en brak hij zijn arm”, maar dat kon hij niet vertellen, dus het duurde even voordat we door hadden dat hij echt heel veel pijn in zijn arm had. We zijn pas een dag later naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis daar gegaan”. Toen bleek dat hij geopereerd moest worden,” We hebben er zo’n spijt van dat we niet beter op hem gelet hebben.” “Ja, maar jullie kunnen niet alles voorkomen, en ook niet altijd op hem letten denk ik, dat is bijna niet te doen” “Nee u heeft wel gelijk, maar toch, nu doet de verzekering ook nog moeilijk, die vinden het onverantwoord dat we met iemand op vakantie zijn gegaan, die al zover heen is als onze vader”. Vind u dat nu niet raar,? Ik ben niet zo op de hoogte wat wel en niet kan bij de verzekering” antwoord ik heel eerlijk want dat is ook zo. “nee dat geeft ook niet onze vader gaat 4x per week naar het dagverblijf, maar als het zo gaat als nu zal dat wel snel een verpleeghuis worden. Vandaar deze vakantie, voor de laatste keer met zijn allen, met de trein, en dan deze ellende. “Dat is wel heel verdrietig,” zeg ik, en even weet ik niet of ik deze vrouw nu moet opvrolijken of niet. Ik besluit het hierbij te laten. “Bedankt voor het fijne gesprek”zeg ze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten