“Oudejaarsavond is sinds twee jaar een ramp voor mijn moeder” zegt een volgens mij nog jonge man. “Ze denkt dan dat het oorlog is, en alles komt naar boven, om twaalf uur is het bal, dan begint ze te huilen en roept ze dat ze allemaal zijn weggevoerd.” “Ach wat triest”zeg ik. “Ja, en dan zitten wij er nog bij, maar wat nou als we dit jaar bijvoorbeeld niet zouden kunnen, dan is het helemaal zielig, ik weet ook niet of ze dat aankan”. Nee, maar is het de bedoeling dat u dit jaar niet naar uw moeder gaat, vraag ik, Of misschien is het dan een idee dat ze bij u komt en misschien blijft logeren?”
“Nee bij ons kan ze niet, we krijgen dan visite en dat vinden we een beetje raar, dan is direct het hele feestelijke eraf, begrijpt u?” Ja, ik begrijp het”zeg ik. “Dus u kan dit jaar niet”? “Nou we denken erover om dit jaar maar eens een feestje te geven, we zijn nog jong en we willen ook wel eens lol hebben, ik ben enig kind dus er komt al veel op ons neer”. Ja, ik begrijp dit helemaal en toch ook weer niet. Ik begrijp dat ze lol willen hebben, en ik begrijp ook dat ze niet altijd bij hun moeder kunnen zijn. “Heeft uw moeder helemaal geen familie meer, waar ze bijvoorbeeld naar toe zou kunnen , of die bij haar op visite willen komen, het vuurwerk kunnen we niet afzeggen helaas” zeg ik. “Nee was dat maar waar”zeg deze jonge man, “al vind ik het zelf wel leuk hoor.” “Maar even over die familie, ze heeft nog een broer aan de andere kant van het land, en nu bedenk ik me ineens dat ze nog een oude vriendin heeft die op Ameland woont. Daar doen ze niet zoveel met vuurwerk geloof ik, die ga ik bellen en vragen of ze daar mag logeren. Dan brengen wij haar wel weg, en halen haar weer op. Wat een goed idee van u, daar was ik nu zelf helemaal niet opgekomen” Hij klinkt opgelucht, en hij heeft helemaal niet in de gaten dat hij zelf op dit idee gekomen is, en niet ik
Geen opmerkingen:
Een reactie posten