Partner met alzheimer

Gisteren zijn we weer bij ze wezen eten, inmiddels zijn het vrienden geworden. Ankie en Jan. Ankie is 60 en heeft Alzheimer. Jan is haar partner. Ik heb al vaker over ze geschreven. Zij was mijn “alzheimermaatje”voordat ze in het verpleeghuis terechtkwam. We gaan altijd een keer in maand bij elkaar eten. Deze keer waren er twee maanden voorbij gegaan. Ik ben van haar geschrokken, ze is duidelijk heel erg achteruit gegaan. Een gesprek valt nu helemaal niet meer met haar te voeren. De plaat blijft steken. En dat is zo verdrietig.  Ik volg Jan de keuken in en begin een gesprek. Hij heeft verschrikkelijk last van stress. Kan geen rust vinden en kan ook niet verder met zijn leven. Hij wil niet alleen op vakantie. Begrijpelijk. Hij zegt heel verdrietig: wat moet ik dan, dan zit ik in een barretje ergens in Spanje als “vrijgezelle kerel”.  En dan?  Nee voor hem , voorlopig geen vakantie, dus ook geen rust. Hij zegt: Ik doe heel stoer, maar ik huil wat af. Ik knik. Ik kan heel ver meegaan in zijn gevoelens, maar ik kan niet alles begrijpen. Hij haalt Ankie nu ook niet meer ieder weekend op. Dat wordt hem teveel. Ze weet het toch niet meer. Al s hij haar komt halen, vraagt ze vaak: “wat kom jij nu doen?”. Dus ook dat gaat langzaam minder worden. Toen ze net in het verpleeghuis zat, had hij nog grote plannen, hij zou haar ieder weekend en iedere woensdag ophalen. Dan konden ze nog leuke dingen doen. Ik had toen al mijn twijfels, maar heb dat nooit tegen hem gezegd. Ik wist dat hij ermee zou gaan stoppen als hij er zelf aan toe was. Dat is dus nu. Hij kan er niet meer tegen. En zij is beter af, als ze in haar eigen omgeving zit. Dat is zo akelig. Hij vind dat hij haar tekort doet, maar wij vinden dat hij iets meer aan zichzelf moet gaan denken. Dat zeg ik ook. Ik zeg ook, dat ze het heel goed heeft waar ze nu zit, en daar lieg ik helemaal niets van. Ze zit met allemaal “jong dementerende”. Ze lopen de avondvierdaagse. Dat vind ze leuk. Denken wij. En heel triest, Jan zegt ook tegen mij, dat hij ook niet aan een andere partner zou kunnen beginnen zolang Ankie er nog is. En volgens hem kan dat nog wel even duren. Ik zeg: “als je een leuke vrouw tegen komt, zou ik de deur niet helemaal dichtgooien”. En hij zegt heel treurig :  “hoe moet ik met mezelf leven, als ik met een andere vrouw ga terwijl ik nog getrouwd ben, hoe moet ik dat mijn kinderen uitleggen?. Nee dat zou ik nooit kunnen… Daar kan ik geen antwoord op geven. Ik kijk hem alleen aan, en zie zijn verdriet.