Oude man

Ik ben op vakantie in Normandie en zit op mijn terras voor het huis, aan de overkant scharrelt een oude man rond in de tuin van een enorm huis. In en uit de garage en dan loopt hij naar de schuur. Ik begin te mijmeren dat op deze manier oud worden toch niet zo heel erg moet zijn. Er wonen nog twee mensen in dat huis, en ik neem maar voor het gemak aan dat dat een zoon of dochter met partner moet zijn. Die zorgen dus voor hem. Mijn fantasie gaat met me op de loop. Je woont in Frankrijk, je hebt een lieve dochter die je in huis neemt als je heel oud bent, je woont vlak bij het strand en je kan de hele dag in de tuin rondscharrelen. Goh, wat wil je nog meer. En dan loop je een dag te wandelen op je geliefde strand en Beng, je gaat hemelen. Dit roep ik ook nog maar even naar de meegekomen familieleden die allemaal in het zonnetje een boek zitten te lezen. Ze kijken allemaal een beetje meewarig naar mij. Ze hebben natuurlijk geen flauw idee waar mijn fantasie vandaan komt. Ik kom hier in Nederland bij veel dametjes op bezoek in verpleeghuizen en verzorgingshuizen. Mijn tante woont dan nog in haar eigen huisje maar dat is toch wel een uitzondering. En volgens mij gaat er niets boven wonen in je eigen huis, of dus zoals deze oude man, in huis met een van je kinderen. Ik blijf doorfantaseren in mijn ligstoel op het terras. Stel nu dat deze man Alzheimer heeft, dan weet hij helemaal niet meer dat hij in zo’n fantastische omgeving woont, vlakbij het strand. En dat hij iedere dag van de tuin naar zijn schuurtje loopt. Voor hem is het dan helemaal niet zo bijzonder. Mijn moeder zou het in het begin van haar Alzheimer geweldig hebben gevonden. Maar dat zou al snel weggegleden zijn. Weg uit haar hersenen.  Zij heeft de laatste jaren van haar leven in het verpleeghuis doorgebracht. Dus ik hoop dat deze oude man in het besef is van hoe veel geluk hij heeft. Ik denk het niet, voor hem is het waarschijnlijk heel gewoon. Ook goed, denk ik. En dan gaat mijn fantasie de andere kant op: stel dat die kinderen helemaal niet aardig voor hem zijn, maar hem juist naar buiten sturen zo van : “Pa, word het niet eens tijd dat je in het schuurtje gaat kijken?” En blijf voorlopig een tijdje weg”. Dat ze hem eigenlijk zat zijn, maar in zijn huis wonen. En hem dus niet weg kunnen sturen. Op dit moment zie ik dat de jongere vrouw liefdevol een arm om hem heen slaat. En hem de trap op helpt. Gelukkig denk ik, hij heeft het goed.