93, 88 en 89 jaar

We moeten goed voor onze ouderen zorgen. Dat vind ik zeker. Ik ga op bezoek bij drie hele oude dames. Een van 93 jaar, een van 88 en een van 89. De oudste twee wonen nog in hun eigen huis. Weliswaar met de nodige hulp maar toch. De "jongste" zit in de verzorging. Alle drie zijn ze heel verschillend dat maakt het ook zo spannend en leuk om bij ze op visite te gaan. Met de dame van 93 ga ik 1 keer in de twee weken wandelen. Als het weer het toelaat. Ze wil altijd verder wandelen dan ze eigenlijk kan. Ik heb wel eens het idee dat ze denkt dat ze nog 25 is en vergeet dat ze ook nog terug moet wandelen. Dat is altijd teveel. Maar we lachen wat af. Ze is heel vrolijk. En geniet nog volop van deze wandelingetjes. Ook is het prachtig om de verhalen van vroeger aan te horen. De een zegt als ik zeg: goh we hadden een stroomstoring van een uurtje en dat vond ik  toch zo vervelend, niks deed het meer. Ach kind in de oorlog hadden we acht maanden geen stroom en daar moesten we het ook mee doen. De andere heeft haar hele leven door weer en wind gefietst. Op vakantie gingen ze ook met de fiets, niets mis mee. En crisis, wat nou crisis. Ze hebben het alle drie meegemaakt. En veel erger dan wij nu. De oorlog, de hongerwinter, geen stroom. Alle was met de hand doen. Blij zijn met de eerste ijskast. Stofzuiger. Ik kan niet genoeg krijgen van deze verhalen. Daarom laten we vooral zuinig zijn op deze ouderen met hun prachtige verhalen. En ze koesteren. De verhalen en vooral deze ouderen. Mijn ouders leven niet meer, maar ik kan gelukkig nog genieten van deze mensen. Die nog een stukje van hun geschiedenis met mij kunnen delen. Zij maken de beelden voor mij heel levendig.