Het is bijna 11 uur en mijn telefoondienst zit er op. Ik ben al een beetje aan het opruimen, blaas de kaarsjes uit, doe de verwarming al wat lager. Stop de hond in zijn bench. En dan gaat de telefoon: “Ik bel toch niet ongelegen”zegt een vrouwenstem. “nee hoor, zeg ik, “we zijn altijd bereikbaar”. “Ja dat las ik, dus ik dacht kom ik ga u eens bellen, ik ben mevrouw D. En ik heb alzheimer . Ik ben 83, nu bel ik u omdat ik vaak zo bang ben. Ik heb van die paniekaanvallen. Komt dat nu meer voor?” “Paniekaanvallen? “ “Ja hoor, en dat is toch ook logisch, u woont nog op uzelf? Heeft u nog een partner?” Ja, die heb ik en ook kinderen en een heleboel kleinkinderen.” Ze blijft zich verontschuldigen en ze blijft steeds hetzelfde herhalen. Ik doe of het helemaal nieuw is en probeer het gesprek op andere dingen te brengen. Maar dat lukt niet. Ik denk dat deze mevrouw gewoon een praatje wilde. Over haar kinderen, haar man en haar kleinkinderen. En dat deden we ook. Steeds weer hetzelfde. Tot dat ik zei: “ik geloof dat we nu maar moeten gaan slapen”. “Ja, dat geloof ik ook” zei ze, en ze wenste me welterusten. “Welterusten”zei ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten