Mijn verdriet

Hoe raar kan het zijn. Je doet de Alzheimertelefoon en je hebt je hond net een week geleden in laten slapen. Mijn hoofd staat helemaal niet naar telefoontjes. De plek waar ze lag is leeg. En ik mis haar.  Ik mis haar heel  erg. Toch kan ik de telefoon goed beantwoorden. Je hoort weer verschrikkelijke dingen  en  ik kan mijn eigen verdriet best wel even aan de kant zetten. Dat komt vanavond na zessen wel weer. “ik stoor u toch niet, hoop ik”zegt een mevrouw, “Natuurlijk niet”zeg ik, en  ik hoor haar verhaal  aan. Ik luister. Ik zeg dingen en ik hoop dat ze niet merkt, dat ik er eigenlijk niet helemaal bij ben. Mijn ogen zwerven door de kamer,  en blijven rusten op dat plekje waar ze altijd op haar deken, diep in slaap was. Of met haar wijze ogen mij volgde.  Terug naar mijn gesprek: “Ja heel vervelend, u heeft helemaal gelijk”. Ik denk: ik zou deze mevrouw  moeten vertellen dat ik er niet helemaal  bij ben. En  wat de reden is. Maar dat wil ik niet.  Het gaat niet over mij. Deze gesprekken gaan over alzheimer. En dat is ook erg, heel erg zelfs.  Straks na zes uur is er  weer tijd voor mijn verdriet.