Toch nog gelachen

Af en  toe ga ik nog op visite bij een dametje waar ik als vrijwilliger regelmatig kwam. Een week of drie geleden gingen we daar ook een bakkie koffie drinken. Het ging helemaal niet zo goed met haar. Ze schuifelde door haar kamertje in het bejaardenhuis. Ik hield mijn hart vast. Ze wilde niet met haar rollator lopen. Dus hield ik haar stevig vast, als ze naar de wc moest. Ik ging naar huis, maar ze bleef toch een beetje in mijn hoofd rondzweven.

Vorige week, kreeg ik het bericht dat ze gevallen was en haar heup had gebroken. Ze lag in het ziekenhuis. Direct kreeg ik allemaal visioenen van mijn eigen moeder, die ook was gevallen, ook in het ziekenhuis terecht kwam en daar meer dood dan levend lag. Gelukkig is ze toen nog wel opgeknapt, maar nooit meer de oude geworden. Zeker met haar alzheimer niet. Maar terug naar mijn dametje. Ze is geopereerd. Dat moest, anders kwam ze in bed te liggen en dan weten we het wel. Ik ben bij haar op bezoek geweest in het ziekenhuis. Zeker, ze is in de war, maar we hebben ook verschrikkelijk gelachen. Op een gegeven moment riep ze: “dat ik nog kan lachen, dat had ik nooit gedacht”.  Van het ziekenhuis gaat ze naar een verpleeghuis om te revalideren. En ook omdat ze heel erg verward is. Ze kan nog niet terug naar haar kamertje in het bejaardenhuis. Ze heeft heel veel verzorging nodig. Natuurlijk blijf ik bij haar op bezoek gaan. Want in het ziekenhuis zei ze ook nog tegen me, dat ze zo bang was dat ze me nooit meer zou zien, vanwege alle veranderingen. Ik heb toen beloofd dat ik haar blijf bezoeken. Er zijn veel mensen die je bezoekt als vrijwilliger, maar er blijven er altijd een paar die in je hoofd blijven zitten, en waar je als je tijd hebt even langs gaat voor een praatje en een bakkie koffie. Zelfs als ze in een verpleeghuis zitten en je bijna niet meer herkennen. Dan nog.